Ik word graag uitgedaagd door noodsituaties.

Ik ben iemand die van nature de opwinding en het gevaar opzoekt. Ik heb bijvoorbeeld ook lange tijd met de moto gereden. De sirenes van de brandweer of politie klonken voor mij altijd al spannend. In 2016 ben ik de liefde gevolgd naar Westmalle. Ik kende hier niemand behalve mijn vriendin en schoonouders. Toen ik ergens een flyer zag met een oproep voor vrijwilligers, ben ik naar de infoavond gegaan. Uiteindelijk verliep de sollicitatie vlot en startte ik in 2018 aan de dagopleiding. Mijn huidige werkgever - ik werk als werkleider in de sociale werkplaats De Kringwinkel - heeft zich heel flexibel opgesteld. Daardoor kon ik binnen het jaar de opleiding afronden.    

Als vrijetijdsbesteding had ik bij wijze van spreken ook kunnen gaan badmintonnen, maar uiteindelijk werd de brandweer mijn nieuwe hobby. Zo leerde ik plots veel nieuwe mensen kennen. Ik geniet echt van de spanning die een oproep geeft. Zelfs al kom je voor iets kleins aan in de kazerne, dan nog heb je even de rush gehad om je snel klaar te maken. En in de gevallen dat je effectief naar een echte noodsituatie moet rijden, dan is het alles op een rijtje zetten en uitvoeren wat je hebt geleerd. Voor mij persoonlijk zijn dat pure dingen in het leven. We leiden allemaal een luxeleventje en een veilig, zorgeloos bestaan. Als je dan even uitzoomt, en dat klinkt misschien erg filosofisch, dan begrijp je waarom mensen depressief worden in het Westen. Er is geen overlevingsdrang meer. Iets in mij wilt die risico’s en bedreigingen opzoeken. Ik noem het het oerbrein dat ons af en toe test of we nog kunnen functioneren in noodgevallen. 

Ik ben nog niet echt bang geweest. Ik voel het eerder aan als een staat van alertheid. Het enige dat ik vrees, is wanneer ik deze hobby om de een of andere reden niet meer zou kunnen combineren met mijn gezin. Of als mijn relatie in de problemen zou komen, dan kies ik resoluut voor mijn vrouw en kinderen. Want de toewijding die het vraagt, is niet te onderschatten. Mijn vrouw zorgt gelukkig graag voor de kinderen en werkt als leerkracht. Daardoor krijg ik de ruimte om me vaker beschikbaar te stellen. Maar dat brengt me omgekeerd in het nauw om die ruimte terug te geven. En uiteindelijk moet je elkaar nog wel voldoende aandacht kunnen geven. Mijn gezin komt op de eerste plaats.